Ik was 25 jaar, ging op mijn vouwfiets door Utrecht en de zenuwen gierden door mijn lijf.

Ik werkte inmiddels 5 jaar in een epilepsiekliniek, waar ik begon op de kinderafdeling. Inmiddels zat ik helemaal op mijn plek op de afdeling Klinische Neurofysiologie. Daar maakten we EEG’s, hersenfilmpjes, om te onderzoeken waar epilepsie in de hersenen ontstond en hoe aanvallen zich verspreidden. 

Ook het observeren van epileptische aanvallen gaf veel informatie. Schokken in een arm of been, het tijdelijk verliezen van spraak, alles gaf aanwijzingen over welke hersengebieden betrokken waren. Deze informatie was cruciaal, vooral voor patiënten die voor een operatie in aanmerking kwamen. Ik vond mijn werk boeiend, maar was vooral ook heel benieuwd wat er binnenin het hoofd allemaal gebeurde.

Die dag zou ik daar eindelijk een beetje achter komen. Onze kliniek werkte veel samen met het UMC Utrecht, en die dag mocht ik op de operatiekamer meekijken bij een vooronderzoek voor epilepsiechirurgie. Ik logeerde bij een vriendin en vertrok in alle vroegte op mijn vouwfiets naar het ziekenhuis. 

Best nerveus, want hoe zou ik reageren op de geuren en al het bloed? Ik was als de dood dat ik flauw zou vallen op de operatiekamer. Dat viel gelukkig mee. In operatiekleding stapte ik nieuwsgierig de OK binnen. De patiënte had ik al even gesproken. 

Daar begon de neurochirurg: haar hoofd werd gefixeerd, een klein stukje haar werd weggeschoren, en toen werd er letterlijk een luikje in haar schedel gemaakt. Toen de hersenvliezen opzij werden gelegd, zag ik het voor het eerst in het echt: 

een levend brein. 

Niet grijs, zoals ik later op de snijzaal zou zien, maar prachtig roze en flexibel. Ik viel niet flauw, het tegenover gestelde gebeurde:

Ik kroop er met mijn neus zo dicht mogelijk bovenop.

Het werd nog fascinerender toen elektroden rechtstreeks op het brein werden geplaatst om de epileptische activiteit nog preciezer in kaart te brengen. Wauw. Daar begon mijn diepe interesse in hoe de hersenen werken. Ik mocht een paar dagen in het UMCU mee kijken en er ging een wereld voor me open. Zonder vouwfiets (gejat), maar met een heleboel aangewakkerde nieuwsgierigheid ging ik weer naar huis.

Inmiddels werk ik al lang niet meer in de epilepsiekliniek en ben ik niet meer op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen. Maar die nieuwsgierigheid en fascinatie die ik daar heb gevoeld is nooit verdwenen.

Ik wil begrijpen hoe alles werkt. Hoe kunnen we slimmer gebruik maken van ons brein? Die interesse vertaal ik zo simpel mogelijk naar mijn trainingen en online cursussen. Die lijken misschien heel basaal, maar er is heel wat denkwerk aan vooraf gegaan. 

Hoe beter we begrijpen hoe ons brein functioneert, hoe slimmer we tekeningen in kunnen zetten om het te helpen.